آقای ایرانی واقعا نسبت به مسئله فرهنگ حساسیت داشت یعنی سوز و گداز داشت و در راه هدف خود چون شمع می سوخت.

آقای ایرانی واقعا نسبت به مسئله فرهنگ حساسیت داشت یعنی سوز و گداز داشت و در راه هدف خود چون شمع می سوخت.

مقالات ایشان در روزنامه جمهوری اسلامی چاپ می شد، گاهی اوقات در شلوغی های کار مجلس در جمهوری اسلامی مقاله می نوشت یا دوستانی که مباحث فرهنگی را طرح می کردند از سر دلسوزی و ناراحتی آنان را دنبال می کرد. با همان حالش منبر می رفت.

هیچ موقع کار امام حسین را ترک نکرد. مکرر در قم 10شب منبر قبول می کرد که کار سختی بود. ولی منبر حسینی ترک نشد.

نگاه ایشان به مقوله فرهنگ از عمق جان بود و خودش را موظف می دانست که کاری انجام بدهد. نگاه او سطحی نبود، نگاهی بود که از عمق جان بر می خاست و کلیشه ای نبود که تا کسی به ایشان چیزی بگوید، تحریک شود بلکه با دقت حتی به بقیه انگیزه میداد که برای کار فرهنگی تلاش بکنند نوعا دوستانی که در کار فرهنگی داشت همه عناصر دلسوخته ای بودند که اهل کار فرهنگی جدی بودند.

شهید سعیدی، آقای محدثی، رفقایی که با ایشان کار می کردند، از جهات کار فرهنگی با هم مشترک هستند در پیگیری مسائل فرهنگی که همچنان پس از سی سال همان نشاط کار را دارند.

• < قبلی
• بعدی >